Week één

Het is nu zondag en ik ben woensdag aangekomen, dus officieel ben ik er nog geen week, maar toch is vandaag de laatste dag van de week 😉

Vrijdag was de eerste ochtend dat ik mee ging naar de dierenkliniek. Nadat ik drie keer rubberlaarzen aangeboden kreeg en deze drie keer heb afgeslagen, omdat ik dacht dat mijn bergschoenen goed genoeg waren reden, Luke en ik naar de eerste klus. De afstanden die hier afgelegd worden zijn veel groter dan in Nederland, dus moesten we eerst een half uur rijden voordat we bij de 300 koeien waren die op ons stonden te wachten. Luke heeft me uitgelegd hoe je een koe moet injecteren waarna ik het vervolgens zelf mocht doen. Hij keek met de scanner of ze zwanger waren of niet en ik volgde om ze te enten. Al snel had ik door waarom ik beter laarzen aan had kunnen doen, want het was een groot koeienvlaai festijn. De koeien poepten op de randen van de hekken en ik was niet lang genoeg om bij ze te kunnen zonder een beetje over het hek te hangen, dus toe we klaar waren zat ik van top tot teen onder. We hadden er een foto van moeten maken, maar helaas niet aangedacht. 

's Middags was er alleen papierwerk te doen, dus ben ik na de lunch afgezet om me thuis te vermaken. Dat lukt prima, want ze hebben een heel vriendelijk schaap die zich rustig laat knuffelen en een zwembad. Toen Luke terug kwam hadden wij de auto al gepakt om naar het uiterste noorden te gaan. We konden op de helft in het huis van vrienden van Fiona en Luke blijven voor twee nachten, omdat zij er niet waren dus dat was perfect. Zaterdag ochtend zijn we met de surfboards noordelijk gereden om te kijken of ergens een goede plek was om te surfen. Die konden we niet echt vinden dus zijn we alleen even gestopt om naar het strand te gaan. Toen reden we door naar Cape Reinga, het topje van Nieuw-Zeeland waar twee zeeën samenkomen. So close, yet so far... want nog geen 10km voordat we erwaren plofte er iets onder de motorkap gevolgd door een boel rook. Maar ja, het is daar zo afgelegen dat er ook geen telefoonverbinding was. Luke is met een Nederlandse toerist die we hebben gestopt hulp gaan halen. Uiteindelijk hebben we drie uur langs de kant van de weggezeten met drie kleine kinderen. Op een paar brulpartijen van Theo (3) en Jonny (5) na hebben ze zich heel goed gehouden. Uiteindelijk hebben we onze weg met een andere auto kunnen vervolgen en het was het 100% waard. Het uitzicht was echt adembenemend. Na de kaap zijn we via de zandduinen in Te paki teruggereden en dat was best wel indrukwekkend. We hadden bodyboards bij ons om mee van de duinen af te glijden. Ik wilde dat staand proberen wat niet lukte, omdat ik in de andere hand de GoPro had waar ik mee aan het klungelen was dus ging ik over de kop met als gevolg dat er werkelijk overal zand zat. De tweede keer zonder GoPro ging het best goed overigens! 

De volgende ochtend hadden we gelukt, want er was een hele groep Maori's op het strand aan het zingen voor opnamens (waarschijnlijk voor een TV-programma oid). Dat zie je niet vaak, maar het was echt mooi. Rond een uur of 12 vanmorgen waren we terug, omdat de schapen thuis bepaalde hormonen toegediend moesten krijgen rond die tijd. De rest van de middag hebben we dus lekker buiten rond gehangen en een Fijoa taart gebakken. Zo leuk om dit allemaal te doen met z'n zessen! 

Morgen weer een dag op de kliniek😃